Network
Hiji poé, hiji kijang keur leumpang di sisi walungan. Manéhna keur susah lantaran beuteungna karasa lapar.
Ti kamari si kancil teu dahar pisan. Kumaha si kancil can dahar ti kamari? Carita kieu. Désa Kancil ayeuna ngarénjag.
Bonténg nu dipelak ku patani téh mandul. Sakumaha anjeun terang, bonteng mangrupikeun tuangeun kijang.
Jalma-jalma di éta désa ogé heran, naha pepelakan thyme tiasa maot sanajan henteu usum katilu. Hujan terus turun ti langit.
Walungan di sisi kampung teu pinuh, malah leuwih ti biasana. "Wah, aing bisa paeh lapar lamun kieu terus", ceuk si kancil bari ngusapan beuteungna nu kaciri leutik lantaran teu aya nanaon di jerona.
“Bubuahan loba pisan, naha bonteng mandul? Isin.. éra pisan”, ceuk kijang. Pas leumpang deukeut tangkal randu nu nandaan kampung, kancil papanggih jeung kelenci.
Kelenci sigana cageur, nu hartina manéhna sugema. "Kang Cil, aya naon atuh, naha katingali leuleus", kelenci mangaruhan ka kijang.
"Acan tuang Cil", kelenci terus nanya. Ceuk si Kancil rada ambek, "Maneh kaciri leuleus, naha malah nanya geus dahar?" Ngacaprak maneh!!".
Kelenci reuwas. Teu nyangka jawaban kijang téh ambek.
Kelenci tetep sabar. "Ieu pasti naon", pikir kelenci. “Hapunten, Cil, upami aya kalepatan.
